بالا بردن اعتماد به نفس در کودکان
اگرچه ما به عنوان والدین خود را وقف برآوردن و راهنمایی نیازهای فرزندمان می کنیم،
اما گاهی اوقات کودکان در مورد ارزش و محبتی که به آنها داده می شود آشفتگی را تجربه می کنند.
رشد اعتماد به نفس در کودکان با کسب مهارت های دیگر متفاوت است.
شالوده آن در خانواده گذاشته می شود و در طول زندگی ادامه می یابد.
برخلاف بسیاری از مهارت ها، اعتماد به نفس در کودکان را نمی توان با گفتن و در زمان محدود آموزش داد.
در رشد اعتماد به نفس عواملی مانند پدربزرگ، مادربزرگ، خواهر، برادر، معلم و … علاوه بر والدین، نقش مهمی دارند.
به همین دلیل ممکن است رفتار کودک در برخی دوره ها متفاوت باشد.
کودکی که در برخی موقعیت ها اعتماد به نفس دارد ممکن است در محیط های دیگر احساس ناامنی کند.
هر کودک طبیعت منحصر به فردی دارد.
بسیاری از والدین دوست دارند فرزندانشان قاطعیت داشته باشند و مهارت های اجتماعی بالایی داشته باشند.
برخی از کودکان ترجیح می دهند زمانی را به تنهایی بگذرانند، ساکت باشند.
آنها دوست ندارند خود را نشان دهند، مطالبه گر باشند.
اگر کودک ترجیح می دهد این گونه باشد، لازم است کودک را همان طور که هست بپذیریم.
انتظار اینکه کودک برخلاف فطرتش رفتار کند این پیام را به او می دهد که “من را آنطور که هستم پذیرفته و دوست ندارند”.
به هر حال سنگ بنای بالا بردن اعتماد به نفس در کودکان عشق و پذیرش بی قید و شرط است.
مفهوم اعتماد به نفس اغلب به اشتباه درک می شود، بنابراین لازم است تعریف اعتماد به نفس را یاد بگیریم.
اعتماد به نفس در کودکان به چه معناست؟
اعتماد به نفس در کودکان به معنای برون گرا بودن نیست.
کودکانی که برونگرا نیستند نیز اگر خودشان آن را انتخاب کنند می توانند اعتماد به نفس بالایی داشته باشند.
کودکانی که حریم خصوصی را ترجیح می دهند، اما سعی نمی کنند بزرگترها را راضی کنند نیز می توانند اعتماد به نفس داشته باشند.
به همین ترتیب، کودکانی که در گروه‌های دوستانه قرار نمی‌گیرند و ترجیح می‌دهند با چند دوستی که نزدیکشان هستند وقت بگذرانند، ناامن نیستند.
کودکی که می‌تواند به خواسته‌هایی که نمی‌خواهد، نه بگوید و خودش انتخاب می‌کند،
اعتماد به‌نفس دارد و کاری را که دوست دارد و فکر می کند درست است، انجام می دهد.
بنابراین برای اینکه بفهمید فرزندتان اعتماد به نفس دارد یا نه، باید به جای کلیشه ها، کودک را بشناسید، کاوش کنید، زیاد با او صحبت کنید.
اعتماد به نفس در کودکان با ساده ترین تعریف، اعتماد کودک به مهارت ها و توانایی های خود و داشتن احساسات مثبت نسبت به خود است.
یک کودک با اعتماد به نفس در صورت نیاز از درخواست کمک دریغ نمی کند.
روش های بالا بردن اعتماد به نفس در کودکان
پذیرش و محبت بی قید و شرط:
عشقی که به موفقیت یا شکست، اشتباهات یا حقایق کودک داده می شود، به طور خلاصه، بدون پاسخ و بدون قید و شرط، عشق واقعی است.
دوست داشتن کودک فقط به این دلیل که او فرزند شماست، پذیرفتن منحصر به فرد بودن او، احترام گذاشتن به خلق و خو و تصمیمات او،
ایجاد احساس دوست داشتن در او حتی زمانی که عصبانی هستید، سنگ بنای اعتماد به نفس در کودکان است.
برآوردن نیازها:
زمانی که یک نوزاد تازه متولد شده یا یک کودک بزرگتر نیاز جسمی یا عاطفی دارد، بسیار مهم است که این نیاز به موقع توسط والدینش برآورده شود.
به عنوان مثال، هنگامی که کودکی وحشت شبانه دارد و با گریه از خواب بیدار می شود،
باید هنگام گریه او را لمس کنید و در کنار او باشید. در غیر این صورت کودک احساس امنیت نخواهد کرد.
مقاله مرتبط: دلیل لجبازی کودک در لباس پوشیدن و ترفندهای مقابله با آن
کم کردن توقعات:
کمال گرایی، رعایت نکردن خلق و خوی و علایق کودک و انتظار پیش از حد از او، باعث می شود کودک به این فکر کند که «به اندازه کافی خوب نیستم».
دنبال کردن علایق:
فرزند خود را بر اساس علایق و خواسته های او درگیر سرگرمی یا فعالیتی کنید.
به عنوان مثال می توان به بسکتبال، شنا، تنیس یا نواختن یک ساز اشاره کرد.
کودک باید خودش تصمیم بگیرد که کدام را انتخاب کند.
اجتناب از مقایسه:
هر کودکی منحصر به فرد است.
مقایسه فرزندان خود با خواهر و برادر، پسر عمو یا همسالان، به عزت نفس کودک آسیب می رساند.
و بدترین کار برای از بین بردن اعتماد به نفس در کودکان است.
حتی اگر مثبت باشد، نباید مقایسه کرد.
برجسته کردن نکات مثبت، بازخورد مثبت:
کودکی که به خاطر افکار، ویژگی های شخصیتی و رفتارهایش مورد انتقاد قرار می گیرد،
احساس بی ارزشی و ناموفق بودن می کند.
بنابراین تقویت رفتارهای مثبت، موجب افزایش اعتماد به نفس در کودکان میشود.
اما باید این بازخوردها را بدون اغراق و در زمان مناسب داد.
ارائه بازخورد در مورد هر رفتار کودک ضروری نیست.
نکته ای که باید در هنگام ارائه بازخورد مثبت در نظر گرفته شود این است که به جای ویژگی های شخصیتی، رفتار و تلاش او را تحسین کنید.
به عنوان مثال، به جای گفتن «تو خیلی باهوشی» به فرزندتان که نمرات خوبی در امتحان می‌گیرد،
صحیح‌تر است که بگویید «تو خیلی منظم درس خوانده‌ای و تلاش زیادی کرده‌ای، بهت تبریک می‌گویم».
بازخورد منفی نیز باید رفتاری باشد.
مثلا به جای گفتن “تو خیلی بی مسئولیتی”، درست تر است که بگوییم:
“وقتی اتاقت را مرتب نمی کنی، خیلی خسته می شوم و از دست تو عصبانی هستم که به حرف من گوش نمی کنی.”
اجازه دادن به کودک برای انتخاب:
نباید انتخاب نامحدود به کودک داده شود، چرا که برای کودک خوب نیست.
با این حال، کودک باید در موقعیت های متناسب با سن خود، حق انتخاب داشته باشد.
کوتاه ترین راه برای تسهیل این روش، ارائه حق انتخاب به کودک است.
“آیا برای صبحانه نان تست میخوری یا تخم مرغ؟”،
“آیا می خواهی در ساعت سه تکالیف خود را انجام دهی یا هفت ؟”
برای کودک مهم است که هنگام تصمیم گیری مناسب، از میان گزینه ها انتخاب کند.
حتی اگر شما آن را دوست ندارید، کودکان باید لباس یا اسباب بازی خود را انتخاب کنند.
برای فرزندتان وقت بگذارید:
حتی اگر در حال حاضر در دسترس نیستید، به او بگویید چه زمانی در دسترس خواهید بود و برای فرزندتان وقت بگذارید.
در حین صرف وقت می توانید بگویید چقدر از بودن با او لذت می برید.
